De bel gaat. Ik schiet recht overeind van de bank. Onze bel is er zo een die ontzettend veel kabaal maakt.
Ik loop naar de deur, klik het licht aan in de gang en doe de deur open. Even weet ik niet hoe ik moet reageren. Voor mij staat een bekend gezicht, omringd met een gigantische cameracrew. Camera’s, lampen, microfoons, heel de shebang.
Het is John Williams, je weet wel die knuffelneger van RTL4. Schrik slaat me om het hart, want ik weet wat hij hier komt doen. En ik weet wie hem gestuurd heeft.
Over mijn schouder schiet ik een vernietigende blik terug de woonkamer in, richting Linda. Verscholen achter een kussen wacht ze in spanning mijn reactie af.
Nu moet ik snel beslissen… Gooi ik de deur dicht voordat meneer Williams zijn mond open trekt? Of geef ik hem een kans om wéér een kansloos figuur te filmen?
Voordat ik mijn keuze maak schrik ik wakker. Badend in het zweet met kippenvel over mijn hele lichaam. Langzaam besef ik me dat het een droom was en dat ik me geen zorgen hoef te maken…
Linda’s man is absoluut geen klusser
De afgelopen weekenden kwam de wannabe klusser in me naar boven. En dat moest ook wel, want er is een kinderkamer nodig. Ik ken mezelf, dus ik had een ruime planning. Eén weekend om te schilderen en dan nog 1 ochtend voor de plinten. Met een eventuele uitloop van drie weken.
Je voelt hem al aan komen…
Ik had alle weken nodig. Op zondag was ik (er) klaar (mee). En op maandag werden de meubeltjes geleverd en in elkaar gezet. Perfecte timing.
De verf hangt tegen de muur. De meubeltjes staan in de kamer (super schattig) en de plinten zitten bijna allemaal tegen de muur.
Ik blijf maar naar ons kinderkamertje staren. Het wordt wel heel echt nu 🙂
— Martijn Bloksma (@mbloksma) 28 februari 2017
Ik haat klussen
Ik ben er niet goed in.
En ik vind het niet leuk.
Waarschijnlijk heeft het één met het ander te maken. Want als ik iets niet leuk vind, dan verdiep ik me er niet in en word ik er niet goed in. En andersom geldt misschien wel hetzelfde.
Ik heb andere kwaliteiten. Toch?
Geef een reactie